Florides helvètes zügt vom Inträsse, wo der Cingria em Land schänkt, wo ner gebore worden isch u wo ner nöi bildet, wil ers wi öppis Frömds aaluegt. Er fingt unterwägs e verschwundnige Fluss, u das git em d Müglechkeit, em Kataster vore moderne Stadt Bedütig z gä („Ydrück vo eim, wo dür Lausanne geit“); er ghört tuusig Grüüsch inere Stadt, wo ner so gärn het gha u wo ner vom Katholizismus bis zinnerscht inne berüert wird („Musig vo Fryburg“); er geit dür d Täler, wi me d Zyt zrüggdrääit („Das Land, wo nes Tal isch“ u i „Der Parcours vor Obere Rhone“) u setzt allnenorte sy bluemig Stil (floridus, sozsäge con brio) y, wo mängisch luschtig isch, uf ds Glatty füert, u mängisch funklet. Der Charles-Albert Cingria, glychzytig mittelalterlech u ultramodern, isch e freie Mönsch par excellence. Wil er der Ruum, gfüllt mit Zyt u Gschicht ununterbroche nöi gstaltet, erfindet er d Wält als Dichter nöi.